Van Noordoost-Groningen naar Westfriesland – 28 – 31/7/2020
door: Marja 31 juli 2020
Van Fietsen voor m’n eten – Noordoost-Groningen naar Fietsen voor m’n eten – Westfriesland 28/7 – 31/7:
Voor de leden van deze Westfriese groep is dit het eerste verslag dat jullie van mijn hand lezen. Dus ik zal me even voorstellen: mijn naam is Marja van der Ende en ik ben initiatiefnemer van Fietsen voor m’n eten. Sinds 22 juli maak ik een roadtrip door Nederland om de nieuwe voorfietsers te ontmoeten en jullie streek te leren kennen. Nou was ik vorig jaar al hier geweest, samen met m’n lief stonden we toen bij SVR camping De Gouwe Stek. Maar daar was dit jaar geen plaats, dus weer een ander plekje opgezocht voor mijn Tiny Bike House, oftewel sleurhut. Ik ben woensdag vertrek van Camping de Veenborg na een rit van een uurtje of twee caravan-achter-de-vierwieler-tempo aangekomen op Camping Ruimzicht.
Nog even terug naar Groningen. Want na een heerlijke fietstocht dinsdag samen met de voorfietser aldaar (fietse met Sytse Wijnja, het zou zo de naam van een georganiseerde fietstocht kunnen zijn, hint hint…) en het scoren van een gezonde Groningse buit, dacht ik me even rustig voor te kunnen bereiden op mijn vertrek naar Midwoud. Maar… toen kwam ineens de nominatie voor de Tour de Force Innovatieprijs voorbij. Jaja we zijn genomineerd om een stimuleringsprijs van € 10.000 te winnen! Dat is een 1 met wel 4 nullen en dat gaat heel goed van pas komen om ons initiatief voort te zetten en de geweldig leuke ideeën die we met alle voorfietsers hebben, uit te voeren.
Ik at redelijk hyper in m’n uppie het draadjesvlees van Oonse Boerderieje, dat ik uit de Noaberhaptrap / Fietsen voor m’n eten – Salland meegenomen had en de dag daarvoor had gebraden. Met Sallandse wortelen Van Roalter Grond erbij en doperwtjes van de Biefit Gezondheidswinkel, meegenomen van huis. Zo genoot ik even van de erkenning, met zicht op wolkenvelden die wel besneeuwde bergen leken. De lucht klaarde op, zowel buiten als in mijn hoofd. Toen was het tijd voor een toast helemaal alleen met mezelf. Met een glaasje homemade limoncello van úw topSlijter uit Maasdijk met een stukje limoen van de Biefit, extra feestelijk.
Natuurlijk niet zo feestelijk als wanneer ik dat met alle lieve vrijwilligers achter deze groep zou kunnen vieren…
Na een voorspoedige reis over de Afsluitdijk, kwam ik woensdag net na de middag aan bij mijn nieuwe stek. De camping doet zijn naam eet aan wan ruim zicht heb je hier volop. Gelukkig begon de wind ook af te nemen en nam de temperatuur toe.
Na het inrichten van mijn stekkie, pakte ik al de fiets want ik mijn afwasmiddel was op en dat zou ik vast vinden bij een natuurvoedingswinkel. Dat werd Liv Eco in Medemblik, en wat een leuke winkel was dat! Mooie trapgevel buiten, sfeervol ingericht binnen. En ze hadden een breed assortiment, zo ongeveer wat ik in het Westland altijd bij de Biefit vind. Veel producten ook uit de streek zoals de heerlijke pruimen uit Wijdenes en een wel heel speciale appeltaart van Bakkerij Raat. Die kon ik natuurlijk niet laten liggen.
Een paar deuren verder bij weer zo’n mooi trapgevelpandje, haalde ik broodbeleg bij Slagerij Cees Blokdijk. Ik dwong Google maps om me een mooie fietsroute terug aan te reiken en dat werd het. Langs het IJsselmeer, door polderweggetjes, over bruggetjes en met zicht over de landen waar ons eten geproduceerd wordt. En langs het stoommachinemuseum, oude station, jachthaven en windmolens. Het is hier ook prachtig, weer op een geheel eigen Westfriese manier.
Het werd een mooie rit van 24 km en na afloop trakteerde ik mezelf op een haasbiefstukje van het Sallandse Kieftenbeld’s eitje. Wauw wat een lekker mals vlees! Daarbij gebakken aardappeltjes en kastanjechampignons van Liv Eco en spekbonen uit Groningen van mijn fietstocht met Sytse. Een mix van drie compleet andere werelden op m’n kunststoffen bord.
Na een korte nacht, ik lag natuurlijk nog steeds te stuiteren in bed, ging ik aan de slag met nieuwsberichten rondsturen over de Tour de Force. Tussendoor een prachtige zonsopkomst aanschouwt. Mijn hoofd raakte zo verhit van het ‘werken’ in mijn kantoor op wielen (of van het zonnetje buiten) dat ik echt even een fietstochtje nodig had om af te koelen. Ik wilde heel graag naar Enkhuizen voor de heerlijke gegrilde kippetjes van Keurslager Robin Tuijp. Dat bleek 20 kilometer fietsen voor m’n kippetjes te worden, maar ik koos voor een nog uitdagendere route: de Zuiderzeeroute. Prachtige vergezichten over het IJsselmeer om uiteindelijk bij de vuurtoren van Enkhuizen dit mooie waterrijke stadje binnen te varen… ehh… fietsen. Het was al laat maar er lagen nog genoeg kippenpootjes op me te wachten.
Na het scoren van m’n buit, bracht ik nog een bezoekje aan Ankertje eten&drinken, Enkhuizen, voor een makreelsalade op landbrood. Broodje met uitzicht op bootje… ik hou ervan.
De terugweg koos ik ook weer binnendoor en ik werd door een mooi bospaadje geleid om uiteindelijk op bekend terrein uit te komen: kassen. Het leek zelfs even of ik geteleporteerd was naar mijn geboortegrond, want bij de aanbouw van een nieuwe kas stonden wel heeuul veel bekende namen op het bord (zie de foto).
Uiteindelijk trapte ik nog 48 kilometer weg voor dat ene kippetje en genoot ik na afloop van een nog lauwe poot met Sallandse en Groningse komkommer. Donderdag gemakdag zullen we het maar noemen.
De ondergaande zon was ook supermooi en het maakte me slaperig. Toch was ik alweer om 1:30 wakker en duurde het zeker tot 3:30 voor ik de slaap weer kon vatten. De kerkklok slaat hier ieder half uur, ook ‘s nachts en dat heb ik geweten.
En nu wil ik juist zo fris en fruitig zijn voor mijn fietstocht vandaag. Want Aad van Meurs en Wilma van Meurs fietsen vanuit Alkmaar naar een Kaasboerderij in de Beemster, waar ik vanuit hier ook naartoe fiets. Dus die beentjes mogen vandaag weer onverkrampt presteren.
Jullie zien het verslag daarvan en over mijn verrassingsrit met Stacy van Eerden wel verschijnen…
Fiets jij ook al voor je eten?
♀️
