Fietsen voor m’n … bomen?


door Fanny Beishuizen

Gastvrij    

Tijdens de Open Boerderijendag van Kleinlangevelsloo sta ik aan een kraampje te vertellen over Fietsen voor m’n eten. Even later krijg ik een kaartje overhandigd van Boer Vincent, die ik later per ongeluk de naam Richard geef op mijn Facebookgroep.

Decohof Overgoor: boomkwekerij. Uhm, Vincent, ik geloof niet dat ik iets te eten vind op jouw bedrijf, toch? Hij lacht en zegt: “Kom maar een keer an. Laat ik het je zien.”

Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld, en de route van de volgende tocht plan ik naar Hoonhorst.

Groots

Al heel vroeg kom ik aan op het bedrijf, maar zodra ik de Tibbensteeg te Dalfsen op fiets valt me pas werkelijk op wat een immens terrein dit bedrijf heeft. 13 hectare hoor ik later.

Op het erf is het heel rustig. Muisstil eigenlijk. Iets verderop hoor ik muziek en zie ik een kas. Ah, dus toch eten. Maar nee, in de kas tref ik Ronald aan. Hij vertelt over zijn stage en de boompjes die hij kweekt in die kas. “Ik breng je wel even naar Vincent hoor, die kan er veel meer over vertellen. Wil je lopend of fietsend ernaar toe?”. Ach, lopen is ook wel fijn, kan ik ondertussen wat plaatjes schieten. Ronald vertelt ondertussen vol passie over de varkens die komen aanrennen, en de bloemenstroken die er aangelegd zijn.

Later vertelt Vincent nog uitgebreider: “De bloemperken zijn ingezaaid voor bijen en verder eigenlijk voor alle insecten en dus ook de natuurlijke vijanden van eventuele schadelijke insecten.”

Aangekomen op een stuk land met heel wat bomen schieten we een laantje in. Met mijn fietsschoenen zak ik diep weg, en ik heb al gauw kletsnatte voeten. Hier was ik niet op berekend.

Vincent zie ik al meppend en zwaaiend uit de bosjes komen, gewapend met een enorm snoeizwaard en hoge grote laarzen. “Leuk man dat biologisch boeren, ‘k heb een wespennest geraakt en daar waren ze niet zo blij mee”. Getuige zijn rood gezwollen gezicht, na gestoken te zijn. “Kom, stap maar in de auto, ik geef je een rondleiding.”

Hij vertelt over dat hij bomen kweekt voor koloniale Engelse tuinen. Meeste wordt verscheept naar Engeland.

Biologisch

“2012 was een ommekeer van het bedrijf. Toen is bijna de gehele oogst verloren gegaan bij de extreme vorst van begin maart. Vanaf toen heb ik het over een andere boeg gegooid.”

Hij vroeg om hulp en analyse van de grond wees uit dat de grond niet voedzaam genoeg was. Omschakelen naar biologisch leek de beste oplossing.

Maar dat doe je niet zomaar één, twee, drie. Toch gaat een echte Sallandse boer niet zomaar bij de pakken neerzitten:  hij ging ervoor.

‘t Is nu 5 jaar later en er is zoveel gebeurd. Zo krijgt hij nu juiste bemesting door samen te werken met de gemeente Dalfsen. Al het bladafval van de gemeente gaat tussen zijn bomen. Ook moesten er meer vogels komen, meer vlinders en dus meer bloemen en kruiden.

Hierdoor is hij op het idee gekomen om een pluktuin te maken, andere stagiaires zijn druk met het inzaaien van een kruidenlabyrint. Dat belooft wat volgend jaar!

Worst

Er scharrelen ook varkens op de boerderij bij. “Deze varkens zijn een kruising van Duroc en wolvarken”. Ze zijn zo mak als een lammetje en komen aanhobbelen als ze Vincent in het vizier krijgen.

“Kijk”, zegt hij, “deze werken ook op het erf, ze woelen mooi de grond om op een biologische manier.” En daar komen nou die worsten vandaan, ze gaan naar het slachthuis en hij maakt er worsten, spare-ribs, speklappen etcetera van. Even later gaan we naar de schuur waar hij een mooie ruimte heeft. Een echte hooischuur, een hooischuur ingericht als boerenkeet. Zoals een boerenkeet hoort te zijn. Daar is een klein verkooppunt voor echte Hoonhorster worst!

Er staat een diepvries met al dat lekkers, waar ik later een heerlijke verse worst en spare ribs voor op de bbq koop.

Zorgzaam

Iets verderop staan een paar prachtige Lakenvelder koeien. Ook deze dieren zijn blij met wat gezelschap. Vincent roept ze bij naam: “Roza, Loes, Nikki!”. Ze komen zo hard als ze kunnen, aanhollen. “Eigenlijk heet Nikki op papier Nicolet, maar daar luistert ze niet naar”. Ooit geweten dat koeien zo kunnen luisteren ?

Kweker-ei

De tour gaat verder. We komen nog een zelfgebouwde kippentractor tegen. Wat leuk bedacht!  Als ik vraag waarom ze niet rond scharrelen, wijst hij me op een biddende torenvalk. Zorgelijk zegt hij: “Zo bescherm ik ze. Het zijn lekkere hapjes hoor”.

Zelfs de kip die op de broedplank ligt krijgt een aai over ’t bolletje. En staat haar 3 eieren af. “Echte originele scharrel kweker-eitjes”, lacht Vincent.

Deze boer met humor stijgt bij mij enorm in aanzien, Tuurlijk weet ik dat elke boer keihard werkt, maar wat deze man doet is zo dapper. Het hele bedrijf omgooien, risico’s nemen, innoveren, creeëren en verbinden.

Trots

We zijn bijna weer bij het begin als hij me nog een plukstrook laat zien, met bessen in allerlei kleuren. “Voor de vogels“, zegt hij.

Volgend jaar misschien ook eens mensen laten plukken. “Wat zou het leuk zijn als meer mensen mijn bedrijf komen bewonderen”.

Nou Vincent. Daar ga ik voor zorgen. Want je hebt een prachtig bedrijf! En zeker eentje waar je eten kan kopen. Worst, besjes, eieren. Ik ben ervan overtuigd dat er snel meer bij komt.

De week erna kom ik terug met man en kind om besjes te plukken.

In mijn hoofd ontstaan genoeg ideëen, wellicht een georganiseerde fietstocht om bessen te gaan plukken.

Veel heb je niet nodig om het geluk te proeven op deze boerderij!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *