Soms heeft het voer voor een blog wat langer nodig om te sudderen in mijn hersenpan. Dan is het tempo waarin de woorden komen, wat trager, als bruine bonen die nog even moeten weken om volgezogen te worden en gekookt te kunnen worden. Of zoals de bodem van Stadstuinderij BuitenLeeft, die in de winterperiode weer slaapt om in het voorjaar weer fris te beginnen aan het voeden van de planten die de heerlijkste vruchten voortbrengen. Continue reading “Fietsen voor je zelfoogst”